E, Ne Desem Laf Değil...

Bilirsiniz, konserlerde ön sıralarda durup sevdiği sanatçı için götünü başını yırtanlar vardır. Bayanlar misal, bir yandan Tarkan diye bağırıp bir yandan boğazlı kazaklarını çekiştirmekten göğüs dekoltesi hâline getirirler.

İbo konserlerinde de görebilirsiniz ya da Orhan Gencebay. Oralarda da erkeklerin kafalarına bant bağlaması meşhurdur. Bir tek ağızlarında bıçak eksiktir, o da olsa hepsi birer John Rambo adayıdır zaten aslında.

Rock - Metal türlerinin konserlerinde ise bir headbanger'lık müessesesi ki almış başını gitmiş. Başını alıp gitmek bir metafor ürünü değil burada. Onlar da farklı bir alemin insanları, kendilerini diğerlerine nazaran elit görürler. Ertesi gün boyun tutulmasının acısıyla yorganı bacak arasına sıkıştırırlar o ayrı.

Hiçbirini yargılamıyorum elbet. Herkesin müzikten aldığı zevk bambaşkadır. Hepsinin ortak özelliği, fırsat bulunca sahneye atlayıp odak noktası olan insanı ellemek, dokandırmak, öpmek vs. oluyor. Büyük bir hastalıktır bu sahnedekine dokunma arzusu.

Bu kadar büyük çapta, belgeselde görüntülerini seyretmiş olduğum Beatles'ın Amerika çıkarması var mesela. Hakikaten çıkarmadır ama o da. O meşhur pozları vardır hani, uçaktan inerken havaalanındakilere el sallama pozu. Orada çıkarıp s.klerini sallasalar, insanlar tapınabilirlerdi o derece.

İlgi alanım Beatles olduğu için böyle tabi durum. Elbette başka gruplar, sanatçılar için de bu tarz yığılmalar söz konusu olmuştur. Ama bir futbolcu için ben bu gözlerle ilk defa böyle bir manyaklık yaşandığını görüyorum. Beatles için olanına BeatleMania denmiş, bu da olsa olsa CR-Mania; Real'in yaptığı da Stadium Frenzy olarak adlandırılabilir.

Zaten şu son fotoğrafta sahaya atlamış eleman ve Ronaldo'nun hâlleri bana, Afrika'ya bereket getireceği vaadiyle, yeraltı kaynaklarına göz dikmiş bir girişimci ile halkın ilk buluşmasını hatırlattı. Real'in malı deniz, yemeyen...