Sen,
Oldugun gibi dursan da sen,
İnsanlar degisiyor.
Durdugun yerde Dünya'nın dondugu gibi.
Sen seridinde tıngır mıngır ilerlerken,
Karsi seritteki dallamanın bariyerlere carparak uzerine ucması gibi.
Konusmaları degisiyor,
Sususları bile.
Suskunluklarının bile o eski suskunluk olmadıgını anlıyorsun.
Neden boyle oldugunu merak ederken kuduruyorsun ilk,
Sonra zaten ne zamandır hic konusmamıs oldugunu farkediyorsun.
Suskunlukları bile degisiyor insanların.
İcinde bir seyler kopuyor,
Birileri ölüp ölüp duruyor bir yerlerinde,
Öncekiler gibi degil,
Ölümler de degisiyor.
Yine kalıyorsun kendi kendine...
Tayini cikan memur gibi,
Zorunlu gorevdeki ögretmen gibi.
Yepyeni insanlarla yeniden baslamak zorunda kalıyorsun.
İnsanın ici yaniyor.
İcine sıcıyorlar disina sıcıyorlar,
Uzerine bosalıyorlar.
Götün mecbur degisiyorsun sen de sonunda,
Gözünün gordügü degismiyor.
